Uzun bir aradan sonra bu gün beni yazmaya iten şey dün akşam oğlumla yaşadığımız o çok yoğun duygusal anlar olsa gerek...
Demir bu gün tam 18 ay 5 günlük. Tarihlerin 22.03.11'i gösterdiği gün ise 18 aydır süren, Demir'le bağlılığımızın en güçlü göstergesi olan emzirme sürecini sonlandırdığımız gün oldu.
Uzun süredir bu duruma kendimi hazırlamaya çalışıyordum fakat birden kesmemimizin sebebi önümüzdeki hafta çıkacağımız bir yolculuk oldu. Eşimle beraber 3 günlüğüne Kıbrıs'a gidecektik. Boya şirketi hedefleri tutturan müşterilerini böyle bir organizasyon yapıp ödüllendirmişti. Özgür de gidelim deyince kafamda ilk beliren şey Demir oldu. Önümde çok fazla seçenek yoktu. Bana bırakılırsa bu süreci sanırım sonlandıramıyacaktım ve tatil bahane olur diyerek doktorumu aradım. Bi kaç ay önce doktorum artık sütü kesebilirsin mesajını zaten vermişti. Ne kadar emse okadar iyi diye düşündüm hep ve erteledim. Dediğim gibi bir yandan da artık vakti geliyor diyerek kendimi hazırlamaya çalıştım. Doktorum kararlı olmamı ve eğer gideceksem buna hemen başlamamı söyledi. Çünkü hem benim yokluğum hem de emmemek Demir açısından hiç iyi olmayacaktı. Ama dün akşam anladım ki buna ne ben ne de Demirim hazır değilmiş.
Dün öğle aramda eve gittiğimde son kez emzirdiğimim farkındaydım. Ve nasıl bırakıcam diyerek ağlamaya başladım. Bütün gün bunu düşündüm. Bikaç arkadaşımla da durumu paylaştım. Hepsi bu konuda beni cesaretlendirmeye çalıştı. Artık karar verilmişti ve dönüşü yoktu. Kafam karmakarışıktı.
İş çıkışı doktorumun verdiği ilacı aldım. Akşam eve gittiğimde artık emzirmeyecektim. Oğlum "meme memeee" diyerek yanıma yaklaştığında öncelikle "artık meme bitti annecim" diyebildim sadece. Israr etmeye başlayınca kendimce bir yöntem buldum. Evde bulduğum bantlardan göğsüme yapıştırdım ve Demir'e "bak annecim artık pis oldu" deyip gösterdim. Göğsüme bakıp "pis pis" diyerek onayladı. Yatıncaya kadar bu şekilde her meme istediğinde bir yandan konuşup bir yandan da göğsümü gösterdim. Gece uykusunda aradığı saatler ise çok trajikti benim için. Gece uyandığında emzirmemek ve onu sakinleştirmeye çalışmak çok zordu. Bir yandan ben, bir yandan Demir ağladı. Bütün gece ağlayıp ağlayıp durduk oğlumla. Bana bakıp "anne" deyip kolumu sevişini dokunuşunu hatırladıkça ağlıyorum. Zaten emzirirken hep bana sarılır bir eliylede kolumu sever. Şimdi ise sadece kucağımda tutup emzirmeden aynı pozisyonda duruyorum ki benden koptuğunu düşünmesin.
Annem de bu süreçte çok gerildi. Annem de benimle kalmıştı. O da hep yanımızda oldu. Demir'in durumuna çok üzüldüğünü görebiliyorum. Umarım önümüzdeki bi kaç günü kolaylıkla atlatabiliriz. Çok zor durumda kalırsam ve Demir hala duruma alışmamış olursa Pazar günü yolculuğa Demir'i de almayı planlıyorum.
Şuan iş yerindeyim ve kafamda hala yaşadıklarımız var. Canım oğlum seni çok seviyorum. 18 ay 4 gün boyunca seni hep anne sütüyle besledim. Yüzlerce kez kucaklaştık. Şimdi süt emmesen de ben hep senin yanındayım ve daha binlerce kez kucaklaşıcaz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder